Vele miljarden mensen zijn ooit geboren, waarvan velen inmiddels er niet meer zijn. Afhankelijk van hoe je in het leven staat, zijn ze er helemaal niet meer of is alleen hun stoffelijke lichaam inmiddels opgelost.
Ik vind het bijzonder dat we als mensheid stapjes verder komen en soms ook weer stapjes teruggaan. Recentelijk keek ik op Netflix de serie “Ancient Apocalypse” van Graham Hancock. Er zijn mensen die zijn werk vol omarmen, anderen zijn bijzonder kritisch of sceptisch. Ik vind dat hij goed in beeld brengt dat er in het verleden behoorlijk geavanceerde beschavingen zijn geweest. Het lijkt er steeds meer op dat veel langer dan enkele duizenden jaren geleden er al geavanceerde beschavingen bestonden die enorme megalithische bouwwerken creëerden met veel kennis van astrologie. De meerderheid van de archeologen heeft echter de opvatting dat de geavanceerde bevolkingen pas later zijn ontstaan.
Het maakt niet zoveel uit of je het met Graham volledig eens bent of wat sceptisch. Duidelijk is wel dat ieder mens geboren wordt en hier op aarde meerdere levenslessen te gaan heeft. De kennis en ervaringen uit het verleden ebt rustig aan weg .Ieder nieuw mens wordt geboren met een sluier van vergetelheid.
Spiritueel gezien weten mensen kennis en ervaring uit het collectieve bewustzijn op te pakken. De een is in staat dit meer bewust te doen dan de ander. Vanuit de genetica en de epigenetica wordt steeds duidelijker dat intense ervaringen, zoals trauma’s, in generaties doorgegeven kunnen worden. Andrew Huberman (Huberman Lab) heeft hier een interessante podcast over gemaakt met Oded Rechavi, Ph.D. Hij is hoogleraar neurobiologie aan de Universiteit van Tel Aviv. Hij is expert in hoe genen worden overgeërfd, hoe ervaringen genen vormen en, opmerkelijk genoeg, hoe sommige herinneringen aan ervaringen via genen kunnen worden doorgegeven aan het nageslacht.
Nu ik zelf iets langer hier op de wereld rondloop, zie ik hoe belangrijk het is dat verhalen uit het verleden van generatie op generatie doorverteld worden. Mijn opa’s en oma’s hebben de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Mijn vader is in de oorlog geboren. Mijn moeder is in het zuiden van Nederland geboren, toen dat deel al bevrijd was. Ik heb de verhalen uit eerste en tweede hand gehoord. De jongeren van nu nauwelijks meer. De geschiedenis van deze gebeurtenissen staat daardoor steeds verder van hun af. Net zoals dat de Eerste Wereldoorlog veel verder van mij afstaat. Of de 80-jarige oorlog. Ik heb het een beetje vanuit de geschiedenisboeken, maar ik heb er nauwelijks een gevoelswaarde bij.
Een ander voorbeeld zijn de vaccinaties voor onder meer Difterie, Mazelen, Polio etc. Mijn moeder van bijna tachtig kan nog de verhalen vertellen uit het gezin van haar moeder, waar twee kinderen overleden aan deze ziekten. Steeds minder mensen kunnen die verhalen vertellen van zo dichtbij. Hoewel ik zelf enigszins kritisch ben op sommige vaccinaties, geloof ik wel dat vaccinaties voor een aantal van deze ziekten, die in de vorige eeuw voorkwamen, erg zinvol zijn. De jongere generatie heeft deze verhalen steeds minder van dichtbij meegekregen. Daarom is het belangrijk kennis door te geven, want we hebben allemaal deze sluier van vergetelheid bij onze geboorte.
Natuurlijk is het belangrijk om elke dag keuzes te maken op basis van nieuwe inzichten. De wetenschap gaat verder, we ontwikkelen als mens en cultuur en dat brengt ook weer nieuwe inzichten. Super uitdagend en fantastisch.
Omdat we allemaal naakt en veelal onwetend worden geboren, hebben we ook de kans om onszelf op onze unieke wijze te ontwikkelen. Zelf in te tunen op het collectieve bewustzijn. Zelf informatie en verhalen tot ons nemen. Zelf je eigen kleurrijke hart te vormen en te volgen.
Mijn intuïtie, mijn hart wijst mij de weg dat het zinvol is om een groot deel van mijn levensverhaal te delen. Door te schrijven en er uiting aan te geven in kunst. Hiermee help en inspireer ik weer een aantal mensen op hun pad. We zijn hier om er samen iets moois van te maken.
Ralph 🧡🙏